wybierając z prochów ziemi
okruszyny chleba (nie naszego) powszedniego
spoglądamy łzawo w gwiazdy
chcąc odnaleźć lepszy los
spes mater stultorum
bębny kiszek tłuką marsza
w uszach szumi krew wzburzona
usta suche są jak rajski ogród
zostawiony żeby sczeznął
vis maior
szepty w lewym uchu brzmią jak krzyk
czernią będzie lśnić w księżycu krew
z wykarmionych gardeł będzie ciec
na znajomy losu czarny bruk
sed libera nos a malo
ubi lex ibi poena
owce które pragną zostać wilkiem
wiodą swoje stado na rzeź
dura lex sed lex
największą cenę płacą zawsze niewinni
nikt nie jest bezwinny
homo homini lupus est (nihil novi)
ergo et no nos inducas in tentationem
