نخستین شرط یک جنگ تن به تن شرافتمندانه برابری در مقابل دشمن است. آنجا که تحقیر می کنیم نمی توانیم بجنگیم،انجا که فرمان می رانیم، آنجا که چیزی پایین تر از خود می بینیم نباید بجنگیم. راه و روش جنگی من در چهار اصل خلاصه می شود : یکم آنکه من فقط به چیزهای پیروزمند حمله می کنم و اگر لازم باشد صبر می کنم تا پیروز شوند. دوم : فقط آنگاه به چیزی حمله می کنم که بدانم هیچ متحدی ندارم ، تک و تنها هستم و تنها خودم را به خطر می اندازم. سوم : اینکه من هرگز به اشخاص حمله نمی کنم، من شخص را فقط به عنوان ذره بینی به کار می گیرم که با آن بشود یک وضعیت بحرانی عمومی که نهان و به سختی دست یافتنی است ، قابل رویت کنم. چهارم : من فقط به چیزهایی حمله می کنم که از اختلافات شخصی مبرا باشند و هیچگونه پیش زمینه تجارب تلخ شخصی در آنها نباشد.
در عوض حمله کردن برای من نشانه نیک خواهی و حتی در مواردی گواه قدرشناسی است. وقتی نام خود را به کسی یا چیزی وصل می کنم این که له یا علیه او باشد چندان مهم نیست، یعنی برای آن چیز و آن کس حرمت و امتیاز قائلم.
