Ucisz się serce, nie drażnij rozumu!
Przestań wysyłać płomienne traktaty,
o beznadziejnym chwytaniu nadziei.
Buduj mur zlecony ci przed latami,
a nie rozbierasz go cegła po cegle
na każdy uśmiech!
Przestań malować na płótnie
snów niedośnionych cudaczne fantazje,
o tym, że zawsze i wszędzie i z nią.
Śpij serce spokojnie, gdy przyjdzie noc.
Ten uśmiech nie dla nas i nie dla ciebie!
Czy możesz to pojąć przyciasnym rozumem?
Zamilknij serce, nie drażnij rozumu!
On już przez ciebie, jak wilk do księżyca.
Jeśli nie zamkniesz się grzecznie,
jak oto proszę… Przysięgam….
Och, zamknij się w końcu!
Bo jeszcze polegnę…
