lukierka

jestem po to

żeby inni myśleli

że mnie nie ma

a kiedy mnie nie ma

to sama nie wiem

czy jestem

Pani! Mojego umysłu

Wędruję przez czarne zorze

Przez bezkres Twej pustyni

Przez Twoje górskie przepaści

A wszystko dla jednego słowa

Co szepczesz je do ucha

I gdy umysł garściami Cię woła

Dusza odpycha

Serce wciąż tęskni

Przybywasz czasem w marnej poświacie

A ja przytwierdzona do swego łoża

Mówię Ci

Vale vale moja Pani

Nie czas mi jeszcze ziarnkiem piasku

Leżeć na Twej pustyni

Vale vale moja Pani

Być może jutro spotkamy się jeszcze...

Nie wiem co to za świat

Gdzie śmierć jest wypaczeniem

I dłonie które choć raz

Targnęły się na świętość

Muszą zamilknąć.

Przyszło nam tęsknić

Nad nieznanym światem

I drżeć

Zamilczeć wreszcie w słownych omdleniach

I jeszcze mdleć.

I na manowce

ześlij mnie Panie

A ciemność wiekuista

niech kryje moje ciało

teraz i zawsze

I niech się zbłąkaniem stanę

Na wieki wieków

Tak mi dopomóż Panie

Coś co w głębi tkwi

dobroć człowieka

Jakiś głos wewnętrzny

Cichy, łagodny, drżący

Jakby dusza majacząca

w ostatnim tchnieniu

Umrę? To nic...

Jestem zbyt łagodna