samotniś_

Sapioseksualizm to termin stosowany wobec pociągu seksualnego do inteligencji. Termin ten pochodzi od słowa „sapiens”, co oznacza mądrość lub rozsądek.

Sapioseksualiści reagują emocjonalnie na nowe bodźce i nie zwracają zbyt wiele uwagi na to, co wydaje się powtarzalne. To ludzie z cechami, które psychologia osobowości definiuje jako otwartość na doświadczenie. Na tym właśnie między innymi polega sapioseksualizm.

Właśnie dlatego, jeśli chodzi o uwodzenie, szczególnie pociągają ich rozmowy, które otwierają ich umysł. Ta aktywacja, która najpierw jest mentalna, kończy się na innych poziomach, w tym na fizycznym, emocjonalnym i erotycznym.

Sapioseksualizm występuje niezależnie od płci. Oznacza to, że może się zdarzyć zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet. Mówi się jednak, że sapioseksualizm jest powszechniejszy u kobiet lub częściej jest przez nie wyrażany. To dlatego, że nie są takimi wzrokowcami jak mężczyźni i potrzebują innych bodźców, aby się zakochać.

Dla sapioseksualisty wysoki poziom inteligencji jest głównym czynnikiem w grze w uwodzenie.

Udostępnij

Sapioseksualizm – inteligencja erotyczna

Psychiatra Lister Rossel twierdzi, że mózg jest naszym głównym narządem płciowym. Mówi, że jest ważniejszy niż nasza skóra i genitalia.

Ponadto seksuolog Emma Ribas uważa, że ​​intelektualne uwodzenie wpływa na jakość relacji. Czemu? Ponieważ inteligencja budzi pożądanie, które następnie przenosi się na poziom fizyczny.

W przypadku sapioseksualistów konwersacja staje się grą erotyczną, w którą grają dwa umysły. Oba kochają niespodzianki i niespodziewane rzeczy.

Często pozostawiają miejsce na obudzenie pożądania i wiedzą, jak utrzymać je w tajemnicy. Ta ostatnia część jest określana jako inteligencja erotyczna.

Z drugiej strony sapioseksualizm, czyli pociąg do inteligencji, niesie ze sobą pewne ryzyko. Szczególnie w przypadku osób, które nie czują się pewne siebie lub mają niskie poczucie własnej wartości.

Osoby z niską samooceną mogą wykształcić relacje zależne, ponieważ nie doceniają siebie. Innymi słowy, podziwiają ludzi, których uważają za inteligentnych, ponieważ nie postrzegają siebie samych jako inteligentnych.

Nasze narządy płciowe są bardzo zależne od naszego mózgu.

Udostępnij

Znaleźć miłość w sobie

Media społecznościowe uwidaczniają koncepcje, które istniały od dawna, nadając im nowe nazwy. Według socjologa Francesca Núñeza szukanie etykiet do definiowania relacji nie jest niczym nowym. W rzeczywistości jest to ludzka potrzeba zachowania stereotypów i uprzedzeń, które pozwalają lepiej orientować się w życiu społecznym.

Sapioseksualizm stał się modnym słowem na opisanie okoliczności, które zawsze istniały. Mowa przecież o pociągu seksualnym do inteligencji innej osoby.

Chociaż pojęcie to jest nowe, relacja między inteligencją a umysłem jako czynnik przyciągający w relacjach międzyludzkich sięga daleko wstecz. Wzmianki o niej można znaleźć już w dziełach filozofa Platona z roku 380 p.n.e.

Sapioseksualizm to zgoda na to, by uwiodły nas słowa. Najlepsza jest dobra jakościowa rozmowa i dialog, który pobudza i jest głęboki. Ludzie, którzy czują pociąg do inteligencji potrafią dostrzec piękno w wewnętrznym świecie drugiej osoby.

Nie oznacza to jednak, że osoba sapioseksualna nie bierze pod uwagę innych czynników, takich jak czyjś wygląd czy osobowość.

Sapioseksualiści mogą również nieświadomie kojarzyć intelekt osoby z bezpieczniejszą i stabilniejszą relacją. W pewien sposób łączą inteligencję z podejmowaniem dobrych decyzji i poczuciem bezpieczeństwa w związku.

Sapioseksualizm to jeszcze jeden aspekt, który warto uwzględnić obok pozostałych kryteriów mających znaczenie dla wyboru tej właściwej osoby.

Szczególnie jeśli planujemy spędzać czas z daną osobą, najlepiej będzie, gdy będzie ona w stanie prowadzić z nami interesujące rozmowy. W takim przypadku byłoby idealnie, gdyby potrafiła zachować aurę tajemniczości i pożądania.

„Miłość jest jak skala ocen, która zaczyna się od piękna ciała. Następnie są pomysły oraz ludzie, którzy wykazują szczególnie wysoką inteligencję”.
-Platon-

Jestem silną osobą, jedną z tych, którym życie dokopało więcej niż jeden raz. Ale lubię, gdy ktoś weźmie mnie od czasu do czasu za rękę i powie, że wszystko będzie dobrze.

Obieca, że nie ma się czym martwić. Pragnienie tego nie jest słabością. To odwaga osoby, która ma dobre wsparcie i komfort, kiedy tego potrzebuje.

Antoine de Saint-Exupery bardzo mądrze powiedział, że porażka wzmacnia silnych ludzi. Jest jeden prosty powód: aby dana osoba zyskała silne serce i położyła fundamenty pod odwagę, najpierw musi upaść. A potem wszystko będzie dobrze.

Najpierw muszą osobiście doświadczyć ran wywołanych rozczarowaniem, pustki jaką niesie z sobą strata i blizn spowodowanych przez błędy.

Wszystko będzie w końcu w porządku, a jeśli jeszcze nie jest… to dlatego, że koniec tego ma dopiero nadejść.

Ponieważ taki typ osoby jest super szybkim uczniem w wyselekcjonowanym rzemiośle naprawy tych ran, tylko on, silny człowiek rozumie, co to znaczy czasami słyszeć zachęcające słowo i widzieć wyciągniętą ku sobie przyjazną dłoń oferującą pomoc.

W świecie pełnym ludzi, którzy odwracają się do nas plecami wsparcie jest czymś wspaniałym. W trudnych czasach, nawet najwięksi bohaterowie i najmądrzejsze bohaterki korzystają na tym, że ktoś powie im, iż wszystko będzie w porządku… ponieważ jeśli jest w życiu coś, na czym możemy polegać, to jest to wiara.

Potajemna potrzeba: emocjonalny głód

W 1920 r. Edward Thorndike opisał inteligencję emocjonalną jako „umiejętność rozumienia i zarządzania mężczyznami i kobietami, chłopcami i dziewczętami – aby mądrze postępować w relacjach międzyludzkich”.

Powiedział także, że jeśli istnieje jeden wymiar, który jest charakterystyczny dla ludzkich istot, to jest to „emocjonalny głód”.

Są chwile, kiedy wszyscy potrzebujemy więcej wsparcia, niż otrzymujemy. Czasami pragniemy też uznania oraz namacalnego uczucia.

Ale, jak mówią książki dotyczące samopomocy, musimy nauczyć się jak „sami ją sobie zapewnić”. Oznacza to, że powinniśmy wprowadzić odpowiednie strategie dla posiadania pozytywnej miłości do samego siebie, odpornej samooceny i silnej osobowości, której możemy użyć by odnieść sukces, przetrwać każdą przeciwność losu.

Chociaż wszystko to wydaje się dobre i pozytywne, jest jedna drobna rzecz, którą musimy wyjaśnić.

Osoba, która inwestuje w swój rozwój osobisty i siłę psychologiczną, nie powinna wpaść w skrajność agresywnego „samo dostarczania”, w której nie będzie potrzebowała od innych niczego.

Ponieważ czasami ktoś, kto niczego nie potrzebuje, niczego też nie oferuje. Nawet nie zdając sobie z tego sprawy, może skończyć praktykując prawdziwy emocjonalny materializm.

Kluczem jest równowaga oraz zrozumienie, że silna osoba nie jest odporna na ból. Ma takie same uczucia jak wszyscy inni. Silni ludzie są tymi, którzy w pewnym momencie pozwolili sobie na słabość. A wewnątrz wciąż noszą w sobie odrobinę bólu.

Dlatego to właśnie oni, bardziej niż ktokolwiek inny, powinni nie tylko udzielać wsparcia, ale także pozwalać sobie na jego otrzymywanie. Ciepłe słowa i otwarte ramiona mogą pomóc wyleczyć ich przewlekłe rany.

Wszystko będzie dobrze, zaufaj mi

W pewnym momencie naszego życia wszyscy potrzebujemy kogoś, kto weźmie nas za rękę i powie nam, że wszystko będzie dobrze. Czasem przychodzi taka chwila, kiedy zwyczajnie brak nam pewności siebie. Czasami nawet nasza samoocena nie gwarantuje sukcesu ani pozytywnego wyniku.

Są chwile, kiedy nic nie jest bardziej oczyszczające niż dzielenie się naszymi kłopotami, zmniejszając w ten sposób ciężar naszych lęków i zmartwień.

Wiemy na przykład, że lekarze, którzy biorą dłonie pacjentów w swoje i oferują im pozytywne, ciepłe i inspirujące słowa, redukują strach i niepokój u chorych.

Niewiele środków przeciwbólowych jest tak samo krzepiących jak rodzic, który uspokaja niepewność swoich dzieci, zachęcając je do zaufania mu, mówiąc im, że wszystko będzie w porządku.

Są chwile, prędzej czy później przytrafią się każdemu z nas, kiedy pojawiają się nad nami ciemne chmury. Ponieważ negatywne myśli mają zły nawyk trzymania się nas kurczowo.

Kiedy tak się dzieje, kiedy jeźdźcy strachu galopują swobodnie, nie zawsze jesteśmy w stanie jasno myśleć. Trudno dostrzec, że porażka i rozczarowanie to nie koniec świata.

Wtedy właśnie przyjazna ręka, czysty umysł i otwarte serce mogą zdziałać cuda. Ponieważ nie możemy samodzielnie kroczyć każdą ścieżką uzdrawiania, nawet jeśli nauczyliśmy się wszystko zapewniać sobie sami. Nikt nie jest wolny od ciemności, błędów i słabości.

Pomaga, gdy ktoś powie nam, że wszystko będzie w porządku. Uspokaja, gdy przypomni nam, że wszystko w życiu przychodzi i odchodzi. Jeśli weźmie nas za rękę i obieca, że będzie przy nas bez względu na wszystko – napełni nas spokojem.

Więc nauczmy się akceptować pomoc, okazywać pokorę i przyjmować to, co dają nam inni. My także starajmy się ofiarowywać ludziom to, co najlepsze.