Sensizliğin ne tuhaf koktuğunu bilir misin? Gerçi nereden bileceksin? Yokluk kokar sensizlik; küfle karışık nem gibi… Bekar evlerinin uzun süre yıkanmamış yorganlarına sinsen eski sigaraların kokuları gibi…
Sensizlik bedenimi sardığında, ben de sensizlik gibi kokarım. Geçmişten, sanki bir filimin en acıklı sahnesinden kopup gelmiş gibi….
Zaman sensizlik! Ne tuhaf aslında senin olmadığın bir boşluğa zaman demek; oysa zaman seninle başlamamış mıydı? Milat sen değil miydin? Ölüm, doğum, ecel, sen değil miydin?
Garip! Öyle saçma geliyor ki, senin olmadığın bir yerde hala nefes alıyor olmak... Hala inanmak varlığına aşkın; hala öylesine geçirip tırnaklarımı aşka, asılı kalmak gökyüzünde bir buluta..
Aklımın bir oyunu musun acaba? Belki de hiç var olmadın. Öyle ya; benden başka gören oldu mu? Oldu! Oldu ama ya onlar da benim düşümse?
Aklımın içinde kurgulanmış tuhaf, anlamsız bir oyunun parçalarıysanız hepiniz? Ya aslında hiçbiriniz var olmadıysanız? Dostlarım dediğim kişiler, sen, ailem, hatta şu sokakta yürüyen adam bile yoksa?
O zaman ben de yok olurdum. Ben yok muyum? Varım canım, işte buradayım, kendime dokunuyorum, tırnağımı etime geçiriyorum, acıyor! Acıyorsa, hissediyorsam, buradayım demektir.
Sen de buradaydın, sen de gerçektin demek ki; çünkü sen gittiğinde canım çok acıdı!
Neden şimdi sorguluyorum varlığımı? Neden şüphe duyuyorum her şeyden? Seninle çok anlam kazanmıştı bu yaşam denen rüya, ondan olmalı!
Yine de hala acıdığına göre kalbim, yeniden sevmeyi deneyecek bir kalbim hala var demektir. Biraz karışmış olsa da, sorgulayabildiğine göre aklım yerinde demektir. Az önce tırnaklarımı geçirdiğim bir bedenim olduğuna göre, hala yaşıyorum demektir. Bunları konuştuğuma göre, umudum var demektir.
Şimdi zaman sensizlik ve bir müddet daha böyle sürecek belli ki!
