Nibylandia
Łzy obmyły oczy Arlekina
Że płakał martwe zanurzając dłonie
W poświacie transcendentalnego życia
Udręczony kim? Przez kogo?
Jaki sens pojmował?
Czy pytał? Czy rozumiał?
Czy miał swego Boga?
A on z kamienną twarzą
Pustkę swą wykrzyczał
Półleżąc pół się śmiejąc
Różą się zachwycał
Zielony baldachim czaszek
Tryska zgnilizną krew
A usta milczeniem przemierzone
I czeluść czarnych robaków
Tylko włosy płynęły miodem
Na zakręt ulicy
A ją obmywał deszcz
Ciemnych powykręcanych kropel
Nic już nic nie poradzę
Ja tylko proszę- zamknij ten chłód
W rozgałęzieniach dłoni
Zakryj nagość powieki
Jak ryba w półodrętwieniu
A tańczysz w orszaku Belzebuba
Tajemnicą było
Z ciszy ulać głos
Z pustki wyłowić akcent
Tajemnicą był
Świat cielesnych rozkoszy
Tajemnicą jest
Jak ty to sprawiasz?
Ostatni pocałunek
Uścisk dłoni na pożegnanie
Ostatnie spojrzenie
Wprost w twe oczy
Iskrzące zrozumieniem
I całą mądrością świata
Żegnaj!
Już noc
A jutro umrzeć
Trzeba mi przecież
Wiec kładę się w sen
Długi wieczny ostatni
Być może że i
Szczęśliwy...
Oczekuję spełnienia swego losu
Prywatnej Apokalipsy
W znieruchomiałej pozie
W gestach zamarłych
W skamieniałej twarzy
Próbuję zatrzymać resztki życia
Które niewdzięcznie
Przez palce przecieka
Tyle lat ubyło
Tyle dni
Tyle godzin
Wszystkie bez znaczenia
Dziś tkwię w jednym punkcie
Nie mogąc sie cofnąć
A biec pod prąd nie mam sił
Więc się śmieję w słońce
Śmieję sie do ptaków
I z własnej duszy szydzę
Że nic po latach nie mam
A śmierci wołać nie będę
Więc oczekuję spełnienia swego losu
Prywatnej Apokalipsy
Po cichu
Czekam zagłady
Samounicestwienia
