Jest tak niezwykła ławeczka W ulubionym parku W Łazienkach... Gdyby mogła mówić Ileż by naopowiadala Ileż radosnych,ale i smutnych Rzeczy widziała Z dala od widocznych Alejek się znajduje Tu nikt nie przystawał Ciekawie się nie przyglądał Kiedy łez płynących strumieniem Nie wycierałam Nikt nie słyszał kiedy z losem Się kłóciłam ... Kiedy rodziców straciłam I tu kiedy głodna byłam Staruszkę zobaczyłam Taka pyszną bułką mnie Poczęstowała... I nagle się rozwiała jak by Nigdy jej nie było Ale to mi się nie śniło Bo w ręku papierek Po tej bułce trzymałam Smak jej zapamiętałam Często przychodzę z myślą Spotkania... Podziekować chciałam Dłonie ucałować Niestety nie spotkałam Tylko wiewiórki są niezawodne Czy zima czy lato są Orzeszki zawsze noszę Myślę że mnie znają Nigdy mnie samej nie zostawiają Nie raz siedzę zamyślona Jak by słów zabrakło Cisza śpiewa,wiatr włosy rozwiewa I niebo błękitne przez korony Drzew prześwituje Obraz przybliża choć oczy mròżę Blaskiem słońca rozświetlone Wtedy też na tej ławeczce siedzieliśmy Rozstania smutny czas Wyjechać musiałeś Przyrzeczeń,zapewnień tyle Los inaczej zdecydował Stoi ta ławeczka samotnie A może czeka że znów Usiądziemy jak kiedyś?
Bienvenue sur Poker4Chips
Rejoignez des millions de joueurs ! Jouez et savourez le goût de la victoire !
Warszawa
