Tak długo budowałam mój świat
I schowałam go gdzieś daleko
Gdzie nie dociera zło
Gdzie nie ma sporów ni waśni
Gdzie jeden do drugiego się uśmiecha
Tu dostrzega się człowieka
I nie raz jak się nudzę rzucam słonka promykami
W tych co zasmucone miny mają
Albo bujam się na księżycu
I gwiazdki rozsypuje po niebie
A potem by było mniej nudno
Każe je pozbierać
Do koszyka niebiańskiego
I pod bramą św Piotrowi podrzucić
Niech się pogłowi kto ten psikus obmyślił
A co niech się też i On porusza
A nie tylko kluczami brzęczy
I straszy ...tych co by poswawolić woleli
Przecież przyjdzie kolej na zdanie egzaminu
Wiadomo nikt za nas przed bramą nie stanie
Ale jeszcze przecież dasz Panie
Trochę czasu na ziemskie rozrabianie
Przecież trzeba wiatrowi poskręcać warkocze
Niech trochę się napracuje
A nie tak tylko snuje się i snuje
W rzece falami pobawić się trzeba
Nich groźnie wyglądają
I tym samym od połowu
Biednych rybek odstraszają
Jeszcze trzeba parasole pozabierać
Kiedy deszczyk pada
Niech pokropi tych co urosnąć
Nie zdąrzyli...
Niech się ucieszą z tego że
Parę centymetrów w górę podskoczyli
Oj tym mój świecie mały
Adresu nie posiadasz
Ale ile radości dajesz
Kiedy zapraszam przyjaciela
I obserwuje jak mu się lico rozwesela
I pyta jak to zrobiłaś... że
Od szarości i podłości
Tego świata tak skutecznie
Się odgrodzilaś?
https://youtu.be/ILTIHhSviBU
