REZONANS

Oj,  marzy  mi  się ;  szmer  wody  nad  jeziorem... koncerty  świerszczy  słodkie,  które  słychać  wieczorem ... i  słońce,  które  chodzi  pod  rękę  leśną  dróżką ... wplatając  złote  iskry ... we  włosy  cichym  wróżkom ... w  motylich  skrzydłach  tęcze  i  ukłon  łąki  miękki .... oraz  te  wszystkie  szepty ,  świergoty,  wiatru  dźwięki... wdzięczące  się  barwami  naręcza  kwiatów  całe ... przesypywane  w  dłoniach  bursztynów  światła  małe ... rumieńce  o  zachodzie  i  niebo  wraz z gwiazdami ... radosny  uśmiech  w  żaglach  i  taniec  z  marzeniami..

Kiedy  wkoło  zmrok  zapada...pachnie  ciszą  i  maciejką. W  swym  fotelu  chętnie  siadam...by  się  cieszyć  chwilą  piękną. W  marzeń  obłok  chowam  głowę...myśli  lecą  jak  motyle. Jestem  wtedy  blisko  nieba...to  cudowne  życia  chwile. Świat  odpływa  gdzieś  daleko...bledną  troski  i  zmartwienia. Wypełzają  z  ciemnych  kątów...kolorowe  wciąż  wspomnienia. Leżę  w  ciszy  jak  uśpiony... przedłużając  stan  błogości. Wiem...że  wkrótce  się  zakończy...wrócę  do  rzeczywistość.  Bo po długiej zimie budzi się życie...Budzą się uczucia...chowane często skrycie .

Jak  bliskie  wtedy  wydaje  się  niebo,  gdy  nie  sięga  się  po  nie.

Marzenia  z  kroplami  deszczu  cicho  spadają, blaskiem  słonecznym  drogę  nam  ścielą…W  chwilach  samotnych  uparcie  trwają…lecz  niespełnione  nad  sobą  boleją…Czasem  zapachną  grzechem  jak  bzy...na  pokuszenie  zmysły  nam  wodzą, szarą  codzienność  zamienią  w  sny….. chciane  zostają,  niechciane  odchodzą....

A  ja  już  marzę  o  wiośnie.  Słońcu  w  oknie  zamiast  budzika,  gdy  z  blaskiem  pierwszych  promieni  zmęczenie  i  senność  znika.  A  ja  tęsknię  za  kolorami.  Dość  bieli  mam  i  szarości,  pól  pustych  dawno  zoranych  traw  suchych  i  drzew  nagości.  A  ja  dość  mam  ciszy  zastygłej  w  tafli  jezior  i  soplach  lodu.  Wszechobecnego  wokół  bezruchu,  przenikliwego  dla  duszy  chłodu.  A  ja  pragnę  już  dni  cieplejszych.  Śpiewu  ptaków  przy  rannej  kawie,  bazi  na  wierzbie,  kotów  na  płotach,  morza  stokrotek  w  zielonej  trawie.  A  ja  chciałbym  o  zimie  zapomnieć.  Niechaj  zabiera  swe  suknie  białe.  Pewnie  za  rok  i  tak  tutaj  wróci.  Dziś  nie  żałuję  jej  wcale.

Czasami  miłość  przechodzi  tak  blisko,  dotkniesz jej  ręką,  zaglądnie  Ci  w  oczy.  Czasami  coś  powie,  znów  z  oczu  ją  stracisz,  może  powróci  po  wielkiej  tęsknocie  by  pobyć  chwilę  i  odejść  na  zawsze.  Zostawi  Ci  imię,  które  z  Twej  pamięci  nigdy  nie  odejdzie,  bo  stanie  się  ważne  jak  nic  jeszcze  dotąd.  Czasami  miłość  przechodzi  tak  blisko,  pójdzie  Twą  drogą  po tych  samych  drogach. Czasami  próbuje  znależć  sobie  miejsce  w  Twoim  sercu...ogrzej  ją  marzeniami... Wyciągnij  rękę,  to  szczęście  Ci  poda...