Zawsze, jak ma przyjechać do mnie rodzinka w odwiedziny, mam ambiwalentne uczucia. „I chciałabym, i denerwuję się” – jak to będzie, jak pogodzę pracę, gości i zwykłą codzienność. I zawsze godzę i wychodzi to bardzo pierwszorzędnie. Ale to wiem dopiero po. Jak już wyjadą i robi się znowu tak cicho, pusto, normalnie.
Jak co roku przyjechała do mnie siostra z mężem; robią sobie taki przystanek w stolicy na tydzień, potem jadą dalej w Polskę – obowiązkowo festiwal filmowy „Dwa brzegi” w Kazimierzu Dolnym a w tym roku jeszcze spływ Dunajcem. W stolicy, czyli u mnie, starałam się zorganizować ich pobyt tak by było i miło (niewątpliwie moja osoba miała to sprawić) i ciekawie. Oczywiście w programie był teatr Jandy – tym razem sztuka pt. „Shirley Valentine” - Krystyna Janda jak zwykle świetna. Tym razem jako kura domowa, rozmawiająca ze ścianą?! Znudzona i zahukana żona przy mężu otwarcie wyznaje: Wiesz, co ja sobie całe życie mówiłam? Dzieci dorosną to ja se stąd pójdę. Dzieci dorosły, a ja, co? Nie ma gdzie iść! A poza tym to wiesz, co ludzie mówią? Po czterdziestce to tak jakby już wszystko było i nic człowieka nie rajcuje. Tylko, że u mnie to szybciej poszło! Ja to się tak czułam jak miałam dwadzieścia pięć! Pewnego dnia decyduje się na szaleństwo. Mając powyżej uszu małżeńskich powinności, wszystko postanawia zacząć od nowa. Pragnie się jeszcze cieszyć życiem i, mimo że lat jej nie ubędzie, zamiast mówić: "Boże, mam czterdzieści dwa lata", woli wykrzyknąć: "Shirley, masz dopiero czterdzieści dwa lata, jak to cudownie!"
Ja z siostrą śmiałyśmy się i wzruszałyśmy na przemian a panowie…. jeden przespał większość spektaklu, chociaż twierdził, że wszystko widział, ale szczegółów nie pamiętał a drugi nie zrozumiał istotnych istotności (to było do przewidzenia :/)
Ponieważ
moi domownicy byli zmęczeni codziennością, to ja biegałam z moimi (wszak to
byli tylko moi goście) po najmilejszych zakątkach stolicy.
Oczywiście
nie mogłam nie zabrać moich gości do Sierpca gdyż uwielbiam to miejsce. 
Było dość spokojnie, bo żadne ‘miodobranie’ ani
‘żniwa’ się nie odbywały. Ale na wykopki znowu tam pojadę. Wiedziałam ! To
miejsce każdemu się podoba – moim gościom również. 
Sielsko,
anielsko, słonecznie, zapachy siana, dojrzałego zboża, śpiewy ptaków tworzyły
taki mother-nature klimacik. W jednej chacie były prezentowane ręcznie robione
ozdoby domowe: takie tam dyrdymałki kwiatki z bibułki, jakieś zwisające
girlandy papierowe i… koronkowe firanki z papieru. Mój gość nie wierzył, że te
firanki w oknach są papierowe (wyglądały uroczo) dopiero Pani z obsługi
skansenu musiała potwierdzić niedowiarkowi, że tak w istocie jest. Zaopatrzeni
w wiklinowe pamiątki wróciliśmy do domciu. 
Tydzień
minął jak z bicza trzasł z atrakcjami kulturalnymi, kulinarnymi, turystycznymi
a i odrobina relaksu też była. A po dwóch tygodniach miałam pojechać ja gościć
się ale to znowu do mnie przyjechali goście i znowu było fajnie. Z siostrzenicą zrobiłyśmy per pedes kawał dobrej trasy od Placu z palmą,
Nowym Światem obok Zamku Królewskiego, 
i odpoczęłyśmy w uroczej herbaciarni 
. Z każdym cyklem bardziej łysi, nieco grubsi.... e tam. To nie jest ważne. Uwielbiam te spotkania, bo zapominamy o kalendarzu, upływie lat. Odżywają wspomnienia: wyjazdów na wykopki, 'wpadek' przy tablicy, innych historyjek. Nie jest ważne, że powtarzamy te same na każdym spotkaniu. Jest wesoło, wygłupiamy się jakbyśmy nadal mieli 19 lat!!! I tak ma być, albowiem 'nie liczymy wcale godzin ni lat, bo to życie mija nie MY' 
. Jednak kilka kandydatek znalazłoby się. Odwagi dziewczęta i chłopaki! Macie miesiąc na trening!