بزرگ بود
و از اهالي امروز بود
و باتمام افق هاي باز نسبت داشت
و لحن آب و زمين را چه خوب مي فهميد
و دست هاش ، هواي صاف سخاوت را ، ورق زد
و مهرباني را ، به سمت ما كوچاند
و عاشقانه ترين انحناي وقت خودش را ، براي آينه تفسير كرد
و او به شيوه باران پر از طراوت تكرار بود
و او به سبك درخت ، ميان عافيت نور منتشر مي شد
هميشه كودكي باد را صدا مي كرد
هميشه رشته صحبت را، به چفت آب گره مي زد
براي ما يك شب ، سجود سبز محبت را ، چنان صريح ادا كرد
كه ما به عاطفه سطح خاك دست كشيديم
و رفت تا لب هيچ و پشت حوصله نورها دراز كشيد
و هيچ فكر نكرد
كه ما ميان پريشاني تلفظ درها
براي خوردن يك سيب
چه قدر تنها مانديم...
goli_kh
مشهد
belépett:
چه قدر غم انگيز است كه مردم طوری بار می آيند كه به چيزی شگفت انگيز چون زندگی عادت می كنند
