- Twój dziadek oświadczył mi się z kawałkiem cukierka. Nie mieliśmy nic, ukląkł i powiedział do mnie: "Teraz nie mam nic, tylko cukierka, ale jeśli chcesz, możemy wszystko razem zbudować".
- A ty?
- Otworzyłam cukierka, podzieliłam go na dwie części i zjedliśmy. Od tego momentu dzieliliśmy się wszystkim. Upadaliśmy, powstawaliśmy i budowaliśmy. Wszyscy razem. Przeżywaliśmy trudne chwile, zmęczenie, ale zawsze byliśmy dla siebie. Do ostatniego.
- Inne czasy, babciu.
- Czas nie zmienia sposobu, w jaki kochasz. Zmieniło się to, że nie masz już pięknych przykładów do naśladowania.
Teraz boją się wszystkiego. Nie biorą ślubu z obawy, że nie będą w stanie budować. Jak tylko się pokłócą, odchodzą, bo wtedy myślą, że znajdą lepszego. Zawsze szukają doskonałości, jakby onai stniała. Brakuje im postrzegania rzeczywistości. O szczęściu w małych rzeczach.
Robią wielkie demo, pierścionki za tysiąc dolarów, przesadzone wideo z oświadczynami, a potem przegapiają ten moment. Ta intymna rzecz, którą trzymasz we dwoje, tylko we dwoje na całe życie. Tego im brakuje. Odwagi, by żyć i kochać za to, kim są, a nie za to, jak sobie to wyobrażają.
Tekst znaleziony w Gentleman Polska.
P.s. Kochanie dziękuję za te piękne 20 lat ❤️❤️❤️
Krzychosław
Connesso:
Któregoś dnia rzucę to wszystko i wyjdę rano niby po chleb.
Ultima partita
