Iława
Uśmiech masz przekrojony na pół
na szkle jest szrama
i wiotko biegną linie od policzków w dół
pobladłe wargi odeszły na horyzont---kreska
na nieboskłonie chmurnym ani jednej gwiazdy
a ja i tak jestem ci wierna
i codziennie wybieram Cie sposród miliona
i szepczę kocham chociaż to nie ma sensu
i jak talizman noszę ze sobą wszędzie
twój uśmiech od przedwczoraj pękniety na pół
Podróż mam za sobą długą, nie polecam skrótów
choć niejedną parę zdarłem przez to butów
Ale już u schyłku jestem tej przygody
szaleństwo się kończy...nadszedł czas swobody...
Już wychodzę z cienia zrzucam płaszcz niechciany
przyjaciel kobiety sens życia...wszyscy pochowani
odkopywać nie będę już zaszłej przeszłości
nie chcę już jej cieni....wolę namiętności
Co było niech będzie tylko gdy tam spojrzę
choć tego życzenia długo już nie wspomnę
teraz kąpać w słonecznej otchłani
Będę się tak długo......póki Bóg nie zgani....
Z utęsknieniem o zmierzchu chwile wspominamy
o powrotach , romansach - pięknych uniesieniach
tyle wciąż tajemnic przecież ukrywamy
jeszcze więcej czeka....w przyszłości objęciach....
czy cierpienia granicy kiedykolwiek dozna
czy granica w końcu pozwoli się poznać
czy poznanie pomoże okiełznać to wszystko
czy w tym jakiś sens_ jeśli tak , jak blisko
Może już za chwilę może bliżej kresu
czas już nie rozlicza grzechów swym uporem
powtarzam bez końca : pojmij lekcję sensu
w przyszłość swą wejdź......z pokornym ukłonem
Tak Łatwo spojrzenie zapomina Dary
jakie słońce w daninie składa mu namiętnie
być może przez chwilę szansę posiadamy
By dostrzec ten moment - w swoim własnym tempie
Nie ma możliwości powrotu tej chwili
A tyle przecież codziennie się trwoni
w tym życiu skąpane , w świetlistej pogoni
przegapiamy szanse by móc je poskromić
Widać te skarby w każdej jednej chwili
rozglądnij się widzu ślepy w swej roli
Wtedy coś się stanie , wtedy się ukłoni
zrozumienia sedno .....ciepło znanych dłoni....
Bywa czasem,że ogarnia nas bezgraniczne uczucie ****ku, którego nie potrafimy opanować.Spostrzegamy ,że magiczna chwila tego dnia dawno już minęła, a my jej wcale niewykorzystaliśmy ,Wtedy życie ukrywa przed nami cały swój kunszt , cały urok.Powinniśmy zawsze słuchać młego dziecka,którym niegdyś byliśmyb ''''''i które wciąż jeszcze w sobie nosimy.Ono dobrze wie co to są magiczne chwile.I choć często udaje się nam zagłuszyć jego płacz, jednak nigdy nie zdołamy stłumić jego głosu.To dziecko którym byliśmy, ciągle jest w nas obecne, Szczęśliwe są maleńkie istoty, do nich bowiem nalezy królestwo niebieskie,Jeśli nie narodzimy się na nowo, jeśli nie uda się nam spojrzeć na nasze życie raz jeszcze , z dziecinną prostotą i entuzjazmem - gubimy sens życia.Ludzkość wymyśliła wiele sposobów samobójstwa, Ci którzy próbują uśmiercić swoje ciało, znieważają przykazanie Boskie na równi z tymi , którzy próbują uśmiercić swoją duszę, choć zbrodnia tych ostatnich jest mniej widoczna dla ludzkich oczu,Wysłuchajmy tego , co mówi dziecko ukryte w naszej duszy . Nie wstydźmy się go. Nie pozwólmy , aby się lękało ,że jest samotne , bo nie dociera do nas jego głos. Bodaj raz dajmy mu szansę , aby pokierowało naszym losem.To dziecko wie dobrze , jak każdy dzień może się różnić od drugiego.Niech dzięki nam poczuje się znowu kochane .Sprawmy mu przyjemność , nawet jeśli wymagałoby to od nas postępowania , od którego odwykliśmy , które może uchodzić za śmieszne w oczach innych ludzi. Pamiętajcie że mądrość ludzka jest szaleństwem w oczach Boga.Jeśli posłuchamy głosu dziecka , które mieszka w naszej duszy , oczy nasze znowu nabiorą blasku.A jeśli nie utracimy więzi z tym dzieckiem,nigdy już nie utracimy więzi z życiem. Trochę to filozoficzne ale jak się nad tym zastanowić to coś w tym jest. Pozdrawiam Renata
