lukierka

obiecałam:

porwać cię

do świata

mej duszy-

-lecz wczoraj

obumarła

Nie mówię do ciebie

Wciąż milczę gładząc twoje dłonie

I patrząc ci w oczy nie mówię

Wciąż milczę twoich ust smakując

I idąc z tobą przestrzenią nie mówię

Wciąż milczę obok twoich stawiam kroki

Nie mówię czy cię kocham czy lubię

Tak mocno... jak?

Nie wypowiem

To jest mym sacrum

dzikim oczyszeniem

w popiołach nocnych sennych

staje się zbawieniem

A ty przystąp do mnie

przystąp zanurz dłonie

i obudź mnie lirycznie

cierpiące gładząc skronie

Nie ujmuj mi proszę

Swych dłoni stęsknonych

Swych ust swych oczu

Palców rozmarzonych

Nie ujmuj mi proszę

Tych dni już spełnionych

I gwiazd migotliwych nocy przemienionych

I tych pocałunków tęsknie ułudzonych

Zatapiać się w planecie

Iluminacji nagiego ciała

W ogniach rozpalonych żył

I w słońcu naprężonych mięśni

Pierścienie namiętności jak Saturna

księżyce

Przepływają pomiędzy palcami

A dłonie jak cumulusy

Falują gdzieś szczytami

Ponad rozkosz w ekstazę

I płyną w głębię doliny

W górę                i w dół

       W nieba

                 W obłoki

                         W rozmodlenia