A gdybym mogła cofnąć czas, to co bym w nim zmieniła?
Pozostawiła bym swój las a smutek wyrzuciła.
Stokrotek milion w koło mnie i dłoń co zawsze wspiera,
i słowa w inny ubrała ton, w uśmiech co nie umiera.
Więcej błękitu, więcej róż, chociaż raniące kolce mają,
nad głową więcej szczęścia gwiazd, to nic, że wciąż spadają.
I serce w inną złożyła dłoń, takie malutkie ono,
może by chciało piękniej bić, wszak po to je stworzono.
Zamalowała bym te dni gdzie wiatr do snu układał,
gdzie nad mym losem zawisły łzy, gdyś czerń w me oczy wkładał.
I z niepamięci pięknych chwil, na nowo ułożyła,
ornament moich dawnych dni, dni, w których naprawdę żyłam.
Bo gdybym mogła cofnąć czas, poszłabym inną drogą,
tam gdzie ze słów wynika fakt, gdzie słowa dać coś mogą...
