Bądź pozdrowiona, zapomniana miłości!
Dawnoś już opuściła mego życia progi
nurzając włosy w przepastnej ciemności,
co ci zmyliła do mnie prowadzące drogi.
Smak twoich ust był jeno wspomnieniem,
najsłodszym, największym śród marzeń topieli,
I oto powraca! I łączy się z twym pięknym imieniem!
Ach! Jakże się serce moje w gorączce weseli!
Bo oto wracasz zmęczona tułaniem,
opadasz w ramiona z łagodnym westchnieniem.
Nie będziesz więcej mym pustym wołaniem.
Trwoga mnie męczy, że znikniesz wraz z cieniem,
gdy tylko cię widzieć swą duszą przestanę
I sam na wieki z twoją mogiłą zostanę.
